Veel systemen zijn ingericht op het verhogen, versnellen en optimaliseren van processen. Zo ook het regulier onderwijs. Een school moet groeien om de financiële injectie te blijven krijgen van de overheid. Daarbij wordt verwacht dat de ‘resultaten’ groeien. Zo moet de uitstroom van leerlingen naar het voortgezet onderwijs voldoen aan een bepaald niveau én de leerkrachten worden geacht om beter te presteren. Op zich logisch, je streeft naar groei. Groei als mens, zowel voor de leerlingen áls de leerkrachten. Maar is de manier waarop dat nu gaat wel juist? Is het effectief?
Aan alle kanten hoor je dat je staat van ‘het onderwijs’ keldert. Het leesonderwijs is dramatisch, niemand kan meer rekenen, kinderen gaan met tegenzin naar school en veel leerkrachten zitten ziek thuis (oké, een beetje generaliserend).
Wat als we het verhogen, versnellen en optimaliseren nou eens vervangen voor verbreden, stilstaan en reflecteren?
Topsporters doen dit ook. Na een intensieve training moet het hele lichaam rust nemen om zo de spieren te laten wennen aan wat van hen wordt gevraagd. De groei, het beter worden, zit júíst in de momenten van rust. Stilstaan bij dat wat er is gebeurd, er over nadenken en reflecteren.
Laten we dus wat minder ‘doen’ en vaker stilstaan bij wát we doen. Terugblikken in rust om vervolgens de juiste stappen voorwaarts te maken.
Dat doen we bij VrijWijs. We vertrekken het leerproces vanaf het begin. Staan soms even stil om vervolgens drie stappen verder te komen. Volg het ritme van het proces in plaats van ‘de methode’ en kijk naar wat een kind nodig heeft. Praat, vraag, activeer de onderzoekende en reflecterende houding en geef momenten van rust. Even niks.
Stil staan om weer verder te kunnen.
コメント